Birna & Tóki 6: Hey, babba
BIRNA:
Hetta er ritualið, tá eg skal spæla dyst: 1. Babba og eg seta okkum í bilin. 2. Vit drekka okkurt ólekkurt djús, sum hann hevur gjørt í djúsaranum. 3. Eg seti Tann ófantaliga playlistan frá, har vit hava valt annanhvønn sang. Tað ljóðar kanska ikki so fantastiskt, men mær dámar væl okkara biltúrar. Tað er hugnaligt, og babba tímir betur at hoyra um fótbóltin enn mamma og ikki minst at síggja dystirnar. Hann spælir sjálvur innandura hvørt mikukvøld.
Í dag var dystur á Eiði, so eg slongdi meg inn á setrið við einari breyðflís í munninum og blakaði ítróttataskuna niður í dúrkið.
– Einhyrningasnor? segði babba og rætti mær ein grønan drykk við súgvirøri í.
Eg tók snerkjandi ímóti djúsinum. – Bíða, ikki siga! segði eg og fekk mær ein smakk. – Spinat og … hindber?!
– Ein vitaminbumba beint í beinini á babbasa Tornado-Birnu.
Vit skálaðu við koppunum, og babba tendraði bilin.
Eg skuldi vera hjá babba hetta vikuskiftið, so hann koyrdi meg. Faktiskt er tað altíð babba, sum kemur við mær til dyst, sjálvt um eg eigi at vera hjá mammu, og tað er deiligt, tí so síggi eg hann oftari. Eg búgvi nemliga mest hjá mammu og Dánjali. Ókey … klárar tú at halda upp á eina hemmiligheit? Eg hevði faktiskt gjarna viljað verið meira hjá babba, enn eg eri nú. Eg veit bara ikki, hvussu eg skal siga tað við tey. Tí hvat nú, um mamma verður kedd? Og hvat nú, um babba slett ikki vil hava, at eg eri meira hjá honum? Í bilinum sat eg aftur og hugsaði um, hvussu eg skuldi siga tað.
- Babba? Hvat gert tú, tá eg ikki eri hjá tær?
Babba ypti øksl. – Tað er bara tað vanliga, fari til arbeiðis, fótbólt … onkuntíð vitji eg vinfólk ella ommu og abba.
- So tú ert ikki mega upptikin, tá eg ikki eri har?
Babba hugdi yvir á meg. – Hví, góða? Hvat hugsar tú um?
- Eg hugsaði bara … Um tú kanska ikki hevði tíð at síggja meg oftari.
Eg lúrdi yvir á babba og rørdi í tí slímuta snordrykkinum.
Hann smíltist. - Birna, eg havi altíð tíð til tín. Og eg vil ordiliga gjarna síggja teg meira. Tú ert so stór nú, so tú hevur sjálvandi eina meining … Eg haldi, at mamma tín og eg hava bara vant okkum við, at tað er so, tí soleiðis hava vit altíð gjørt.
Eg var blivin nokk so spent, men tað var enn eitt, sum eg ivaðist í. – Men heldur tú, at mamma verður kedd, um eg eri meira hjá tær?
Babba risti við høvdinum. – Hon fer nokk at leingjast eitt sindur, men eg rokni við, at hon sigur, at tú skalt bestemma.
Eg hugsaði eitt sindur. – Kann eg royna at vera eina heila viku hjá tær?
Babba sá glaður út. – Sjálvandi. Vit tosa við mammu tína í kvøld.
Eg smíltist og hugdi út ígjøgnum vindeygað. Tað var sól, og eg hevði endiliga klárað at sagt tað.
TÓKI:
Heima hjá okkum hava vit tvær „tíðir”: Tá babba er heima, og tá babba er úti. Tað er líkasum ein serlig klokka, sum mín familja fylgir, ella ein árstíð. Og eg veit, at hvørki Kristian ella Birna ella aðrir av mínum vinum kenna hesa „tíðina”, tí pápi teirra siglir ikki úti. Tað merkir, at vit øll hugsa nógv um, nær babba kemur heim aftur. Og vit hugsa nógv um, nær babba skal avstað aftur. Og so er tað gerandisdagurin, tá babba er heima, og tá hann er úti. Tað er so ymiskt. Serliga fyrr, tá eg var yngri og gekk í barnagarði, tá kundi eg ofta bara vera heima hjá babba, um eg hevði hug. Sjálvt um eg eri blivin eldri, so merki eg tað sjálvandi eisini nú. Til dømis í dag, tá eg kom heim úr skúla, gekk babba og floytaði fyri seg sjálvan við garasjuhurðini opnari. Termokannan stóð á havaborðinum, sum hann hevði tikið út, og havastólarnir stóðu upp ímóti húsavegginum. Eg smíltist. Mær dámar so væl, at babba er har, tá eg komi heim.
- Hvat gert tú? spurdi eg og lenaði meg ímóti durakarminum.
- Hey, Tóki! Har vart tú. Eg ætlaði at smyrja havamøblarnar, men hvat sigur tú til at fara ein túr niðan á trøðna fyrst?
- Ja! Eg leyp inn í gongina eftir gummistivlunum og kelaði Stjørnu ordiliga skjótt aftan fyri oyrað, áðrenn eg leyp út aftur. Flestu dagar aftan á skúlatíð hava babba og eg verið ein túr uppi á trøðni fyri at vita, um nøkur lomb eru komin. Enn er einki komið, men babba heldur, at tað kann vera hvørja løtu.
Vit settu okkum í bilin og koyrdu niðan eftir tí bukluta vegnum. Stóribeiggi mín, Rúnar, tímir slett ikki at fáast við seyð, og Elias og Fía eru bara trý og fimm ár, so tey tíma væl, men tað er ikki ordiliga tað sama, tá tey eru við. Tá handlar alt bara um tey. Hetta er okkara, mítt og babbasa. Tá hava vit frið at tosa, bara vit báðir. Ella vit kunnu ganga og bøta eitt hegn uttan at siga nakað serligt, meðan tjøldrini klippa rundan um okkum.
Vit hoyrdu tað, áðrenn vit sóu tað, og babba og eg hugdu spentir upp á hvønn annan. Eitt lítið, neyðarsligt „mæ” og so aftur eitt. Eg hevði bestan hug at renna avstað fyri at leita, men eg gekk við síðuna av babba og royndi at hyggja so væl, sum eg kundi. Og har, aftan fyri ein stein, lá tann stóra, svarta ærin.
- Vau! segði eg, tí har var ikki bara eitt lamb, men tvey svørt og hvít smálomb. Tey kundu ikki vera meira enn nakrar tímar gomul.
- Hygg hatta raska, segði babba.
Vit flentu báðir eftir teimum smáu lombunum, sum spjálkaðu runt á sínum klønu beinum.
Nú var várið ordiliga komið, og babba var heima.
Søga: Silja Aldudóttir
Myndir: Silja Eystberg